vrijdag 1 juni 2018

Column. Krantenkoppen.

De laatste twee maanden regende het weer krantenkoppen over onderwijs: beste leraar we kunnen je niet missen. Het Nederlandse onderwijs glijdt langzaam af. De rot zit in de scholen. Vandaag begint het herstel van het imago van de leraar. Scholieren presteren steeds slechter. Ode aan de leraar. Ons onderwijs gaat al jaren achteruit. We moeten de school teruggeven aan de leraar. De klas is een bubbel aan gelijkgestemde zielen. Ondanks het tumult gaat er veel goed in de klas. Het gaat niet alleen om hoge cijfers. Er zijn veel burn-outs onder studenten, er is een actief plan nodig om generatie van zombies te voorkomen. (De leraar) leerde me over moed en verzet. Pff….Het is niet niks. Waar zal ik als leraar eens het eerst beginnen? Bij de rot of het herstel? Bij de ode of de bubbel? Het tumult of de zombies? De moed of het verzet? De achteruitgang van het leesonderwijs is natuurlijk zeer verontrustend maar..er gaat toch ook veel goed in de klas. Die ode is lief maar....  er glijdt toch ook veel langzaam af. Gelukkig begint vandaag wel het herstel van het imago dus daar hoef ik me niet te veel gelegen aan laten liggen en ook de school wordt binnenkort teruggegeven aan mijn collega’s en aan mij dus kan ik met een gerust hart met de armen over elkaar wachten tot in ieder geval de rot verdwijnt. Goed, eerst die bubbel dus maar: hoe krijgen we ouders zover dat ze hun witte christelijke oogappeltje niet bij de overburen afleveren? En wie van de onze lievelingetjes gooi ik als eerste bij de buren over de schutting? Moeilijk hoor. Ik raak altijd zo aan ze gehecht. Zou het genoeg helpen? Ik zit zelf al bijna mijn hele leven in een linkse softe bubbel van maakbaarheid en grenzeloze empathie voor alles wat lukraak op mijn bordje wordt gegooid. Misschien moet ik eerst maar eens toekomstige zombies voorkomen door niet te veel waarde te hechten aan hoge cijfers. Al blijft het nog een hachelijke onderneming om bij deze pogingen het onderwijs niet nog harder achteruit te laten glijden. Voor je het weet beland ik zelf in een stevige burn-out vanwege de onmogelijkheid van de onderneming. En wie moet er dan mijn klas overnemen? Niemand. Nou ja, mijn collega’s waarschijnlijk. Die weliswaar jong zijn maar ook al een wat slepende gang hebben hier en daar. En hup daar gaat de staat van het onderwijs weer verder richting ondergang. Misschien is het eigenlijk maar het beste om  gewoon de krant niet meer lezen en te doen wat ik altijd al gedaan heb: zo goed mogelijk lesgeven, zo goed mogelijk uitrusten, zo goed mogelijk genieten van het leven naast mijn werk.