Column. Hybride

Wie veel kranten en tijdschriften leest kan zich elke dag laven dan wel ergeren aan artikelen over dit vak. Het onderwijs is een schier onuitputtelijke bron voor verslaglegging en verdieping. Hier wordt een onderzoek aangehaald, daar een pittige opinie gedeeld. De stelligheden en aannames buitelen vaak over elkaar heen en binnen de kortste keren worden er reacties op deze stelligheden geplaatst of aan andere onderzoeken gerefereerd die alles tegenspreken. Op internet en twitter ontsporen deze discussies vervolgens vaak. Als een pendulum slingeren de opvattingen over dit vak  heen en weer. Jaar in. Jaar uit. Wat ouderwets was, wordt weer modern. Wat modern is, blijkt in deze snelle tijden al weer gauw achterhaald. En altijd zijn er twee constanten in al die berichtgeving aan te wijzen: zoals het nu gaat is het niet goed en de schrijvers, onderzoekers, adviseurs, bestuurders en columnisten weten dat heel zeker. En zo kwam het dat het op 29 januari jl.  ineens ‘leraren-die-alleen-maar-lesgeven-afzeikdag’ was, zoals natuurkundeleraar Arjan van der Meij het treffend op Twitter verwoordde. Out of the blue werd in het Algemeen Dagblad de enige groep die in tijden van een desastreus lerarentekort gekoesterd zou moeten worden, beledigd en weggezet als suf en niet van deze tijd. In verschillende artikelen werd zelfs geroepen om de komst van hybride docenten. Hybride docenten combineren een baan in het bedrijfsleven met een baan in het onderwijs. Er werd zelfs gerept van het terugbrengen van het ‘stoffige imago van leraren die in hun geruite blouse(!) al 20 jaar het zelfde lesje draaiden’. Hybride versus stoffig. Het is niet alleen het enorme dedain dat stoort, het is vooral de onthutsende onjuistheid van het beeld dat geschetst wordt. Er zijn beroepen die een grote innerlijke motivatie kennen.Een timmerman die zijn vak goed verstaat vindt het in de regel geen enkel probleem om altijd te blijven timmeren. Dat geldt ook voor bakkers, loodgieters, dokters, musici, kortom iedereen die iets creëert, iets maakt, iets tot stand brengt. Richard Sennett schreef daar een prachtige boek over: De ambachtsman. Het leraarschap hoort daar ook bij. Als je er talent voor hebt dan is het niet moeilijk om veertig jaar of langer gemotiveerd te blijven. Dan blijft het spannend om je steeds opnieuw af te vragen hoe je de kwaliteit van de lessen nog beter te krijgen. Dan blijft het boeiend om steeds opnieuw naar leerlingen te kijken en te denken: wie ben jij, hoe kan ik je helpen verder te komen. Lesgeven is voor veel leraren een bron van inspiratie en ja...ook zingeving. Al het dedain van de wereld krijgt dat niet stuk. Maar om elke dag opnieuw de krant op te slaan en te lezen dat weer geprobeerd wordt om dat wel kapot te krijgen, is erg deprimerend.