Column. Hardnekkig.

Ik zou er nu toch zo langzamerhand aan gewend moeten zijn maar ik blijf me aan het begin van ieder schooljaar  verbazen over het feit dat veel nieuwe leerlingen helemaal niet zo onder de indruk zijn van mijn gezag. Ik bedoel: daar staat toch ineens veertig jaar ervaring voor hun neus. Tel daar een flink dragende stem en een zelfverzekerde air bij op en dan heb je toch wat. Ze zouden in shock moeten zijn en met bezwete neusjes doodstil op hun stoelen moeten zitten. Krijgen we die juf? Oeps, even bij de les blijven maar. Maar nee hoor. Je bent acht en je kwekt gerust door de introductie van je nieuwe juf heen. Je rommelt wat in het kastje, sist wat tegen een buurvrouw, loopt op een onhandig moment achteloos naar het toilet of probeert met je been de leerling op de stoel voor je te raken. En bovenal: je toont je dodelijk beledigd als de nieuwe juf op dat gedrag reageert. Jij of ik Thomas? Nukkig : jij juf! Waar ga je naar toe Sanne? Hogelijk verbaasd: ik zoek mijn pen juf. Het stoplicht staat op rood en toch ben je aan het overleggen Myrthe? Diepe zucht: ik snap het toch niet juf!  Ook non verbaal draaien ze hun hand niet om voor een daad van verzet. Hup daar knalt het hoofd van Thomas gefrustreerd op zijn armen. Zoef, daar schuift Sanne haar boek bozig van zich af. De meeste leerlingen geven, nadat ik vriendelijk doch beslist duidelijk gemaakt heb hoe menens het is, zich al snel gewonnen. Anderen bieden wat langer weerstand. De beweegredenen achter de wat hardnekkiger weerstand in het begin van een nieuw schooljaar zijn overbekend: negatieve aandacht is ook aandacht, kijk-eens-hoe-leuk-ik-ben, wat bij mijn moeder lukt, lukt misschien ook hier of ‘ach het zal zo’n vaart niet lopen met deze juf’. Ik zou mij best wat minder verbaasd kunnen tonen over dit gedrag. Het heeft ook van mijn kant iets hardnekkigs om me steeds zo overvallen te voelen. Het moet dus mijn opspelende ego zijn die in de weg zit. Aan het eind van het vorige schooljaar liep alles zo op rolletjes dat ik niet kan geloven dat ik weer overnieuw moet beginnen. En dus stokt de adem letterlijk in mijn keel als ik zie dat Mascha, waarvan ik op het eerste gezicht dacht dat het een reuze inschikkelijk kind was, rustig in haar biebboek leest als ik de groep ergens over inlicht. Zie ik dat goed, zeg ik op gebiedende toon. Ik heb gewoon zin om te lezen, antwoordt Mascha nuffig. Denk je dat ik dit een goed antwoord vind, vervolg ik. Ik zie aan haar dat ze eigenlijk ja wil zeggen maar op het laatste moment iets aan mijn ondertoon vermoed. Ze haalt haar schouders op. Haal je nou je schouders op, vraag ik. Ik realiseer me dat ik weleens slimmere vragen heb gesteld maar mijn beledigde gemoed zit danig in de weg. Ze haalt nog een keer haar schouders op. Doe dat boek dicht, zeg ik met samengeknepen lippen. Mascha is nog steeds niet erg onder de indruk, ze doet net iets te langzaam haar boek dicht. Nou vooruit dan maar omdat de juf zo door zeurt. Ik vervolg mijn verhaal. Hup, daar springen ineens twee leerlingen tegelijk op en wandelen naar de deur. Waar gaan jullie heen? Naar het toilet. Samen? Ja, o mag dat niet? Mocht dat ooit wel, kets ik terug. Nee, bij nader inzien, mocht het eigenlijk nooit. Ineens realiseer ik mij dat ik degene ben die hier met een bezweet neusje zit. Alsmede een beetje in shock. En zo zit ik dus er  elke keer weer opnieuw bij in het begin van het schooljaar. Ik leer niks van mijn ervaringen op dit punt.