Column. Gymles

In het hok, achter een kast zit Bas. Hij zit daar al even. Ik loop naar Kenneth. Moet hij daar nu de hele les blijven zitten? Kenneth kijkt mij aan. Bas was wel erg vervelend, zegt hij. Ik knik. Dat is waar maar de hele les? Ik had hem gewaarschuwd juf! Dat is ook waar, antwoord ik, maar toch.. Kenneth geeft zich gewonnen. Hij loopt hij naar de kast. Doe maar weer mee, zegt hij grootmoedig. Bas staat op en kijkt mij opgelucht aan. Maar nog een ding, zegt Kenneth dreigend. Bas draait zich om. Ja? De volgende keer kun je je aankleden! Dat is goed, zegt Bas gedwee. Kenneth vervolgt zijn les. Hij geeft een les free running. De les is heel goed voorbereid. Het is wonderlijk hoeveel overwicht en overzicht hij heeft. Het niveau ligt op derdejaars pabo. Ik overdrijf niet. Kenneth is niet de enige die zo goed lesgeeft. Ook Thomas verandert van een wat onzekere, onopvallende knaap in een stevige leider als hij hockeylessen geeft. Kijk, je houdt de stick zo vast en dan sla je de puck met een slag…Doortje, je let niet op, straks weet je niet wat je doen moet! Sorry Thomas. In orde Doortje, ik zal het nog eens vertellen. Kijk.. Hij loopt aandachtig rond tijdens de les. Hier corrigeert hij een houding, daar doet hij het een keer voor en elke keer als iemand probeert de aanwijzingen in de wind te slaan snelt hij naar zijn klasgenoot toe. Wat zei ik nu? O ja. Sorry. Gymles geven is ontzettend belangrijk voor deze groep 7. Hun zelfstandigheid bij deze lessen kwam geheel organisch tot stand. Een aantal jongens vroeg op een goed moment of ze sommige lessen zelf mochten geven en ze bleken dit zo goed te kunnen dat ik het prima vond. Ik grijp alleen nog in als het onveilig dreigt te worden of als ze teveel van elkaar vragen. Als ze niet durven dan hoeft het niet Thomas. O nee, dat is ook zo juf. Zowel Thomas als Kenneth snappen niets van niet durven of niet kunnen. Ze denken dat iedereen met een beetje lef en toewijding wel verder komt. Dat is natuurlijk ook zo maar dan kennen ze de toewijding waarmee de brigade van de omgeklapte enkeltjes hun onvermogen kracht wenst bij te zetten nog niet. Doortje en Aisha zijn niet voor de poes: zien jullie niet hoe zwaar ons alles valt. Nee? Dan gaan we wel huilen. Er doet altijd wel iets zeer. Zelfs bij een sprongetje van een halve meter wellen er al tranen. Daar snappen deze jongens niets van. Probeer het maar, zeggen ze lief, zal ik je een hand geven. Als de sprong gewaagd en het enkeltje bezeerd is dan rennen ze naar het toilet om een nat doekje voor het vermeende slachtoffer te halen. Zo schattig. Omdat Thomas en Kenneth zo goed zijn volgden de andere jongens al snel hun voorbeeld. Er kwamen voetbaltrainingen, volleybaltrainingen, spellessen. Ze stonden in de rij voor mijn bureau om een afspraak voor een les te maken. Er volgden stevige discussies over de inhoud en het vervolg van de trainingen. En elke dinsdag om iets voor half negen staan ze me op te wachten bij de gymzaal met de lesvoorbereiding in de hand en een frons op het voorhoofd. Is er genoeg tijd om alles klaar te zetten? Zou dat en dat uit de kast mogen worden gehaald? Is er ook nog tijd voor een eindspel? En daar zit ik dan op de bank met de armen over elkaar. Ik ben dol op ze op zulke momenten. Tot ze zich aan moeten kleden. In de kleedkamer wordt de les namelijk nabesproken. En dan zijn het ineens weer jongetjes van 10.