Column. Techniek

Sinds een aantal jaren voer ik het bewind over een drietal techniekkasten. Het zijn mooie kasten. Ze zijn tot de nok toe gevuld met uitdagende, inventieve opdrachten voor 4- tot 12-jarigen. Toch is het geen onverdeeld genoegen om ermee te werken. Dat komt vooral omdat er altijd wel iets zoek is: een piepklein essentieel radertje van een legoconstructie, vormpjes om zeep mee te maken, een maatbekertje, een strippentang. Hoezo kun je de lift van de knikkerbaan niet omhoog krijgen? Omdat het mechaniek zoek is juf. Maar hoe kan dat nou zoek zijn? Ja, het zat niet meer in de doos. Maar dat kan helemaal niet, ik heb alles nagekeken, er is geen hoek in deze hal die ik niet gecontroleerd heb! Toch is het er niet, wat moeten we nou doen, juf? Ruim die knikkerbaan maar weer op. Ik bestel wel een nieuwe lift. Ik stampvoet nog net niet als ik wegloop. Als ik zou willen kan ik na elke techniekronde wel een nieuwe bestelling plaatsen. Zelfs bij een schrikbewind - is alles terug- heb je onder de stoel gekeken- heb je de lijst met materialen gecontroleerd- blijkt er toch altijd wel iets onherroepelijk verloren te zijn gegaan. Een van de leukste opdrachten, zowel in de kast van de middenbouw als in de kast van de bovenbouw, betreft het metselen van een huis. De specie bestaat echter uit bakmeel. Als de huizen weer afgebroken worden en de steentjes gewassen zijn blijft er altijd wel een beetje meel aan plakken. In het begin had ik nog niet door wat voor een effect het terugleggen van deze steentjes in de kast had. Als ik na zes weken de deur opende om de volgende techniekronde voor te bereiden sloeg er een enorme stank uit de kasten. Er zat niets anders op om de steentjes buiten de kast te bewaren. Alwaar ze natuurlijk regelmatig zoek raken. Dat geldt ook voor de schattige troffeltjes die bij deze opdracht horen en die- het kan bijna niet anders-het pand regelmatig op illegale wijze verlaten. Er zijn nergens troffels juf! Plak dan maar met je vingers. Ja, maar dan wordt het niet mooi glad. Kan me niets schelen. Plakken! Mijn doorgaans goede humeur is op techniekmiddagen vaak net zo ver te zoeken als de troffeltjes, de mechaniekjes, de vijlen en de vormpjes. De opdrachten die bij de techniekdozen horen verschillen behoorlijk in moeilijkheidsgraad en tijd. We krijgen het niet af, jammert de ene groep. We hebben dit nu al drie keer achter elkaar gedaan, moppert een andere. De leerlingen van de middenbouw kunnen de opdrachten niet zelfstandig maken. Het allerbeste zou zijn als ze begeleid werden door volwassenen. Maar er is anno 2013 vrijwel geen hulpouder meer voor dit soort activiteiten te vinden. Daarom worden er leerlingen van hogere groepen ingezet. Zelfs de meest sociale en organisatorisch goed toegeruste leerlingen vinden dit een hele klus. Ze vinden het lastig om alle leerlingen goed te betrekken bij de opdracht en optreden tegen lastig gedrag is vaak helemaal een brug te ver. Die kleintjes moeten hen natuurlijk wel aardig vinden. Regelmatig tref ik een bovenbouw leerling aan die de opdracht in zijn eentje uitvoert terwijl de leerlingen die hij begeleiden moet elders in het pand om onduidelijk redenen een achtervolging hebben ingezet. Waar is je groepje Daan? Eh…Toch zijn er momenten waarop alles klopt: overal in de school werken groepjes aandachtig aan hun opdracht, er is niets kwijt, er is niemand vervelend. Wat is dat werken met techniekkasten toch leuk, leerzaam en gezellig, roep ik enthousiast tegen een collega. Dan buitelen er ineens vier leerlingen uit groep vijf het handenarbeidlokaal uit. Ik stuur ze terug en loop mee naar binnen. Daar zit Tara uit groep 8 moedeloos op een stoel. Alle zaagjes van de figuurzagen zijn zojuist gebroken.