Column. Tafeltennissen.

In de app waarin mijn bestuur alle relevante gegevens met betrekking tot mijn aanstelling heeft verzameld staat ook het onderdeel ‘persoonlijke relaties’. Elke keer als ik de app open klik ik het even aan. Benieuwd of inmiddels in kaart is gebracht hoeveel ik van die relaties heb en waarom dat in hemelsnaam allemaal vermeldenswaardig is. Maar nee. Steeds staat er hetzelfde: persoonlijke relaties ..GEEN. Het treft me elke keer heel onaangenaam. Het staat er zo droef. Zo van..met juf B. wil niemand iets van doen hebben. Ze maakt geen contact, wordt achter haar rug en niet zelden midden in haar gezicht uitgelachen door haar leerlingen, voert om de haverklap gesprekken met haar meerderen over een functie elders, oogt verward en ietwat zielig. Al bijna een halve eeuw oefent deze werknemer haar beroep uit zonder enige aanspraak, ze zeult elke schooldag stapels schriften mee naar een flatje waar al die jaren nog steeds dezelfde gordijnen hangen en de planten inmiddels uitgedroogd in de vensterbank staan. Ze is nog één flinke smak verwijderd van een rollator. Hoezo geen persoonlijke relaties, denk ik verbaasd. Ik grossier er in. Ik ben een grootverbruiker van persoonlijke relaties op het werk. Ik begrijp niets van bedrijfsculturen waar dat als ongewenst wordt beschouwd. Waar moet je al die relaties anders tegenkomen als je full time werkt? Dus vriendschappen, verliefdheden, eetclubjes, roddelborrels, samen naar een concert..vooral doen! Goed, ik ben wel eens op een voor anderen  ongelukkig moment een magazijn in gelopen of een kantoortje binnen gestruind, ook viel ik wel eens per ongeluk halverwege in een gesprek dat de kwalijke kanten van mijn karakter onder de loep nam maar dat leverde hooguit wat verschrikte geluiden en voor mij saillante gespreksstof op. En ja, eetclubjes kunnen de teamspirit flink ondermijnen. Anderzijds kan de sfeer er ook geweldig op vooruit gaan. Zonder de collega’s met wie ik in de loop der tijd bevriend ben geraakt zou ik misschien wel nooit een opera of een musical bijgewoond hebben en het is zeker dat ik op geen enkele andere manier een bedreven tafeltennisser zou zijn geworden. Ook had ik waarschijnlijk geen gitaar gespeeld en heel wat minder sushi  gegeten. En een mens kan nooit genoeg sushi eten. Dit is natuurlijk allemaal van geen enkel belang voor de voortgang van het onderwijs maar daarentegen van het grootste belang voor mijn welbevinden. En ook van welbevinden kun je nooit genoeg hebben. Om die reden is de huidige verzakelijking op scholen erg jammer. Er gaat bijna geen tijd meer verloren. Verloren tijd is heel goed voor het ontstaan van persoonlijke relaties. Dus kom op: wie wil er met mij tafeltennissen? Ik ben al te lang ongeslagen.