Column. Dooie boel.

 

 

Ik stop bepaald niet op mijn hoogtepunt. In dit allerlaatste schooljaar lijkt mijn werk op school op een nachtkaars die langzaam uit gaat. Hier flakkert nog wat, daar walmt het al. Ach kijk…daar sjouwt Elias mij de trap op. Hij schudt zo met zijn laptop heen en weer dat ik er duizelig van word. Eens even kijken of we hier kunnen zitten, mompelt hij, nee hier is het ook al druk. Heb je je werk af, vraag ik. Werrùk, vraagt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt. Ja, je weet wel, dat gedoe waarvoor kinderen naar school moeten, sommen en zo, licht ik toe. Hij grijnst. O ja dat. Wacht even…ik denk dat we hier kunnen zitten juf. En dus wacht ik. Ik heb wachten inmiddels tot kunst verheven. Zo ziet Marko elke keer opnieuw kans om alleen maar wat te stommelen voor de camera. Ja jongen, zoek die pen nou maar eerst, zeg ik berustend, heb je het werkboek wel bij de hand. Nee? Waar is het dan? O dat weet je niet. Nou zoek dan nog maar even door. In de loop van het jaar heeft echter ook de twijfel toegeslagen, afgetopt met een vleugje wanhoop. Ik realiseer mij terdege dat ik nu precies het werk doe waar ik als leerkracht bedenkingen tegen koesterde. Al die leerlingen die op soms wel erg ongelukkige momenten de klas uit gaan om zich bij een remedial teacher te vervoegen en die daarna op vaak al even ongelukkige momenten de klas weer binnen komen. Zouden ze echt baat hebben bij mijn hulp. Leidt het niet tot nieuwe achterstanden. Is de remedie niet erger dan de kwaal? Ook de motivatie van leerlingen laat regelmatig te wensen over. Ah….we gingen net leuk knutselen. Of:  eigenlijk zouden we net even naar buiten gaan  juf. En daar zit je dan met al je mooie doelen en je geduldige uitleg. Maar nuttig of niet, bovenal is de uitvoering van dit werk toch vooral een dooie boel. Er ontbreekt iets wezenlijks aan. Het ontbeert de dynamiek die een klas vol kinderen wel heeft. Een klas is als het leven zelf. Het bruist, het knettert, het beweegt. Het is een wereld barstensvol levensvreugde met mijzelf als spil. Die dynamiek is al die jaren voor een belangrijk deel de brandstof van mijn leven geweest. Ik besta ervan. Toen de eindstreep in zicht kwam heb ik mij zelfs even afgevraagd of ik nog wel iemand was als ik geen leerkracht meer was. Maar dit gemijmer ging voorbij. Dit laatste schooljaar is dus eigenlijk een heel goed jaar om te leren hoe je stilletjes in de coulissen verdwijnt. Omdat het mooi geweest is. Want mooi was het.