dinsdag 4 februari 2020

Column. Achteruit.

Ik zit al uren ingespannen te turen naar het scherm. Vandaag ben ik vrijgeroosterd in het kader van de taakverlichting. Naast mij ligt een to do lijstje van enorme proportie. Sinds mijn taken op deze wijze verlicht zijn heb ik ze uit eigen beweging weer verzwaard door alle administratieve werkzaamheden op te sparen. Gelukkig staan er plotseling drie schattige kleutertjes naast me. Jada is jarig. Terwijl ik de gebruikelijke bloem teken op haar verjaardagskaart, zie ik vanuit mijn ooghoek dat een van hen naderbij sluipt om mij aan een onderzoek te onderwerpen. Ik kijk op. Op het voorhoofd van het mij onbekende meisje hebben zich diepe rimpels gevormd. Jij bent, zegt ze peinzend terwijl ze me nogmaals nauwkeurig opneemt, wel heel erg oud hè? Ik slik. Ja, antwoord ik zuchtend, ik ben inderdaad wel heel erg oud. Ik begrijp haar. Ik kan soms zelf ook niet geloven wat ik zie als ik in de spiegel kijk. Ergens tussen de lessen over het voltooid deelwoord, de staartdeling, de klimaatzones en de ontdekking van Amerika ben ik ouder dan alle oma’s geworden. Ik heb het niet in de gaten gehad. Van binnen bleef alles hetzelfde: het plezier, de interesse, de verknochtheid aan dit vak. Forever young. Behalve in de ogen van deze vierjarige dus. Zij ziet een stokoud vrouwtje die kippig door haar leesbril naar een scherm tuurt. Om mijzelf af leiden van deze sombere gebeurtenis pak ik mijn telefoon en begin wat lusteloos door het nieuws te scrollen. Nooit een goed idee als je al wat zwartgallig bent. Natuurlijk was er weer wat te doen over het onderwijs. Dit keer betrof het de achteruithollende opbrengsten van het  leesonderwijs. Het is raar maar zolang ik lesgeef holt er om de haverklap van alles achteruit. Technisch  gezien kan dat dus niet wat dan komen we qua ijkpunt in het begin van de vorige eeuw terecht.
Zelfs op de HAVO liep ik al in de achteruit modus want alle onderzoeken wezen toen al uit dat er op de voormalige HBS meer geleerd werd. Als ik in de jaren negentig had geweten dat wij anno nu terug zouden verlangen naar de onderwijsprestaties van toen dan was ik daar destijds veel blijer mee geweest, maar nee, toen was het ook al nada niks en moest alles anders en beter. In 2079 is het opmerkzame meisje uit groep 1 net zo oud als ik nu ben. Als alles in het zelfde tempo achteruit blijft hollen dan wordt er in dat jaar niet meer geleerd. Dan zijn we voorgoed onder nul gezakt. Of moeten we misschien eens wat minder toetsen, vergelijken, meten en weten, interpreteren en afrekenen? Als leraar zou je dan beslist meer aan je leven hebben.