maandag 1 april 2019

Column. Nog even.

Als ik me omdraai zie ik dat Alina uit groep 3 een onzekere blik in mijn richting werpt terwijl ze driftig op haar potlood kauwt. Ik kom er zo aan, zeg ik. Ze kijkt me lusteloos aan en knikt. Naast haar zit Thomas. Hij tekent. Ben je al klaar, vraag ik. Hij schudt schuldbewust zijn hoofd en opent snel zijn werkschrift. Thomas en Aline werken al sinds het begin van het jaar met een apart rekenprogramma, onder begeleiding van het Samenwerkingsverband en met inzet van een onderwijsassistent. Het heeft me verbaasd dat leerlingen al bij de start van groep 3 op een zijspoor -want dat is het toch- kunnen worden gezet. De begeleiding van deze leerlingen is op papier redelijk in orde. Er is een plan, er is overleg en soms wordt er een kist met materialen naar binnen geschoven. De praktijk houdt natuurlijk  geen rekening met deze mooie plannen. De onderwijsassistent is regelmatig elders in de organisatie gaten aan het vullen en de intrinsieke motivatie, dat mooie instrument waar vooral leerlingen in groep 3 nog zo heerlijk over beschikken, is het eerste dat verloren ging  toen Thomas en Aline losgekoppeld werden van hun omgeving. Deze leerlingen kunnen eigenlijk niet zonder constante begeleiding. Maar dat geldt ook voor veel anderen: in groep 3 huizen ook een aantal stuiterballetjes met een fascinatie voor het toilet en de benen van de buurman alsmede een tweetal  wanhoopjes die al problematisch kijken als ik het woord ‘zelfstandig’ in de mond neem en een aantal racefanaten die al ‘klaar’ roepen voor ik de opdracht goed en wel heb uitgelegd. (Een uitroep die trouwens geen verband met de werkelijkheid hoeft te hebben). Ik kom er echt zo aan, roep ik nog een keer bemoedigend, terwijl ik de verlengde instructie aan groep 3 afsluit en ik mij naar groep 4 spoed. Daar zitten drie dametjes al tobberig op me te wachten, naast hen zit een spring-in-het-veld die er eigenlijk van overtuigd is dat hij geen verlengde instructie nodig heeft en de rij wordt gesloten door een vriendelijk doch ietwat glazig kijkend jongetje die steeds maar humt dat hij het snapt. De uitleg duurt dan ook langer dan verwacht. Bijna, roep ik nogmaals naar Aline en Thomas, nog heel even hoor. Ik controleer snel het werk van Tim en Lucas die plus-werk maken, maan hier en daar wat leerlingen tot spoed, verwissel stoplichten, wijs op vraagblokjes, haal Sean van het toilet, start een vastgelopen computer opnieuw op en loop dan eindelijk naar de leerlingen met dat mooie aparte programma waar ze nog hun hele schoolloopbaan mee door moeten. Thomas heeft zijn tekening er  maar weer bijgepakt en Aline heeft inmiddels een touwtje in haar handen waarmee ze figuren maakt. Kijk eens juf…een kop en schotel! Dan zie ik ineens hoe laat het is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Een reactie plaatsen: