dinsdag 5 maart 2019

Column. Speldje

Natuurlijk had ik niemand verteld dat ik een gouden Aob speldje op ging halen in de catacomben van
een Van der Valk restaurant. Als puber in de jaren zeventiger had ik destijds de tijdgeest feilloos willen volgen door veel rituelen en gebruiken uit die dagen als ‘stom’ weg te zetten. Modern wilde ik zijn. Deze hebbelijkheid was nooit helemaal uit mijn systeem verdwenen. Dus een speldje ophalen voor zoiets als een 40 jarig lidmaatschap? Pfff…kon eigenlijk niet. Omdat ik in de jaren zeventig heel veel dingen nogal stom vond had ik nooit leren stijldansen en woonde ik huwelijksplechtigheden met opgetrokken wenkbrauwen bij. Van beide overtuigingen heb ik spijt gekregen. Ik heb nog getracht mijn dansachterstand in te halen in de late jaren tachtig. De cursus werd georganiseerd door het plaatselijke Vrouwenhuis maar voor ik de chachacha onder de knie had waren de lessen al weer in duigen gevallen door gekrakeel en gekissebis zodat ik alleen de beginpassen nog weet. En getrouwd ben ik inmiddels ook, met alle toeters en bellen. Het ophalen van een speldje was echter nog een stap te ver om voor uit de kast te komen. Toch wist ik dat ik moest gaan want het zomaar wegdoen van rituelen en gebruiken leidt tot spijt. Vooral ook omdat er vaak niets nieuws voor in de plaats komt. Daar kwam bij dat ik wist dat de appeltaart in deze specifieke van der Valk onovertroffen is. Voor een lekker taartje zet ik veel standpunten opzij. De hoofdbestuurder van dienst haalde herinneringen op aan de jaren waarin de jubilarissen zich hadden aangemeld en zo belandde ik plotseling weer op dat prachtige congres in het zuiden des lands waar die kleine Onderwijsbond, toen nog ABOP geheten -een vliegenpoepje op de keukentafel- een druppeltje in de oceaan,  een hele dag lang de voorwaarden voor de Vrede en Veiligheid in de hele wereld ging vaststellen. Zo aandoenlijk lief en naïef. Ik deed op dat congres, achter het spreekgestoelte, ook nog een duit in het zakje. Een duit met feministische inslag. Want het kon natuurlijk niet zo zijn dat de vrede op aarde zou neerdalen voordat er het een en ander op het gebied van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen geregeld zou zijn. Ik herinner me dat iemand destijds tegen me zei dat het een mooi holistisch verhaal was. Daar was ik nog heel trots op al wist ik eerlijk gezegd niet wat het betekende. En zo doolden en mijmerden wij daar in die catacomben door de geschiedenis van onze loopbanen. Loopbanen die die nog maar net begonnen waren toen ze al weer (bijna) eindigden. Het is trouwens een mooi speldje hoor. En over tien jaar haal ik de volgende op. Maar dat vertel ik natuurlijk aan niemand. Zo stom.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Een reactie plaatsen: