Column. Sorry

Aarzelend loopt Leila achter haar vijfjarige klasgenootje Levi aan. Levi heeft een Klacht. Een hele Ernstige. De klacht gaat over haar. Hij struikelt bijna over zijn woorden om de misdaad onder woorden te brengen. Leila staat er aangeslagen bij. Is het waar, vraagt hun juf. Ze knikt. Haar hele houding straalt schuld uit. Het is waar juf maar…, Leila aarzelt, ze weet niet goed hoe ze het zeggen moet maar dan komt er zachtjes een weerwoord uit haar mond. Ja maar jij deed het als eerst, zegt ze schuchter terwijl ze Levi recht aan kijkt. Hij kijkt haar verbaasd aan. Is dat ook waar, vraagt de juf. Ja, maar dàt was een grapje, antwoordt hij op hoge toon terwijl hij Leila boos aankijkt. Het blijft even heel erg stil. Dan zegt ze zachtjes: maar dat was wat ik deed ook hoor Leivi, ik deed gewoon met je mee. Langzaam dringt haar verpletterende gelijk tot hem door. Hij kleurt rood tot in zijn nek. Klopt dat, vraagt de juf. Het duurt even maar dan knikt hij. Ja, dat zou wel eens waar kunnen zijn. Dan maakt hij zich snel uit de voeten. Leila kijkt ons verlegen aan. Ze lijkt zich te verontschuldigen voor de overlast. Ging het maar altijd zo makkelijk. De meeste akkefietjes laten zich veel lastiger oplossen. Het woord ‘pesten’ valt vaak zo snel dat de hele betekenis van het woord verloren dreigt te gaan en alles veel te groot wordt. Een diep wanhopige huiler kan zo intimiderend overkomen dat er geen ingang voor een gesprek meer is. Er is alleen nog schuld. Het nemen van verantwoordelijkheid is voor sommige leerlingen ook een bijkans onneembare hindernis. Ze zuchten diep als ze voor je staan (wat-nu-weer), nemen een uitdagende houding aan (hoezo, wanneer dan?) en laten niemand laten uitpraten. Ook de uitgestrekte hand waarmee menig onverlaatje al bij voorbaat aan komt rennen kan de boel behoorlijk ophouden vanwege het repeterende en reuze irritante ‘ja maar ik zei toch sorry, ja maar ik maak het toch al goed!’ Een ander dieptepunt bij de besprekingen vormt het onwaarachtige excuus: nou sorry dan. Maar echt tricky zijn de momenten waarop je besluit meisjes uit de bovenbouw hun problemen zelf op te laten lossen. Ook al stellen ze dat zelf nog zo nobel voor. Het kan desastreus uitpakken. Je kunt er geweldig veel spijt van krijgen. Want het houdt soms nooit meer op. Echt nooit. Het kost je niet alleen de rest van de pauze maar ook de daarop volgende rekenles, de middagpauze en vaak een groot deel van de middag. En dan is er nog niks opgelost. Het gesnik en geschreeuw is niet van de lucht en als ze dan eindelijk naar huis gaan dan gaat de telefoon…