Column. Verwachtingsvol.

Er is in dit vak altijd veel over de toekomst te doen. Met grote ernst en gewichtigheid wordt regelmatig aangekondigd dat die toekomst van af nu gekenmerkt zal worden door gerichtheid en bestendigheid. Ik ben daar niet tegen hoor. Het is een beetje mal om te verkondigen dat je van af nu ongericht en driest de volgende ochtend in wil stormen. Maar raar is het wel. Want ik heb de afgelopen jaren toch echt al die inspanning niet geleverd om het verleden van dienst te zijn. Maar goed. Ik ben de flauwste niet en dus repte ik mij naar een brillenwinkel om het allerlaatste modelletje aan te schaffen zodat ik alles in het vervolg allemaal nog net iets scherper kon zien en de toekomst in veilige handen was. Voor ik echter ook maar één kek gevalletje uit het schap kon pakken werd ik gedwongen mij naar het verleden te richten door een medewerker die verheugd riep dat ze ooit bij mij in de klas gezeten had. Dus ging ik, zoals altijd wat onzeker, op zoek naar een Memory Lane waar ik haar ooit eens voorgoed had achtergelaten. Het was nog een geluk dat ik haar daar na enig diep peinzen op wist te duiken. Van het bestaan van ene Mariëlle, die mij laatst zo vriendelijk en professioneel bediende in een restaurant wist ik mij tot haar en mijn teleurstelling niets meer te herinneren. Ook niet dat we zo leuk dit en dat deden juf? Ehm.. Neen. En dat Koos en Johan plotseling de andere kant op vaarden met die kanotocht in de Weerribben en u zo geweldig tekeer ging terwijl u er als een speer achteraan ging? O zat je in die klas? Ja! Ehm..neen. Back To the Future. Getooid met een modern nieuw brilletje met de sterkte van een vergrootglas kan ik nu heel precies zien hoe mijn collega’s en ik met ‘breed, modern en goed’ onderwijs de toekomst bestendig gaan maken. Vanzelfsprekend met een ‘focus op een actuele context op leren en onderwijs’. Prachtige visie. Wie wordt daar niet blij van? Ik moet bij dit soort heilsboodschappen altijd denken aan dat  verwachtingsvolle liedje dat ik als klein meisje op de zondagsschool met zoveel overgave zong: stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde.  Wat jammer nou dat zo’n lerarentekort roet in het eten gaat gooien. De realiteit zal zijn dat ik in die, op papier zo prachtige, toekomst lesgeef aan 40 leerlingen uit drie groepen. Geholpen door de opa van Sven die in de jaren 80 nog een blauwe maandag les heeft gegeven, een lieve, aarzelende eerstejaarsstudent en buurvrouw Thea die heel vaardig kan pottenbakken al is ze al drie keer te vroeg naar huis gegaan omdat het ‘op deze manier niet leuk meer is’.