Column. Buikspreekpop.

Ik zie hem in een flits voorbij rijden op de fiets. Hij is een stuk ouder inmiddels natuurlijk maar ik herken hem meteen. Ramon. Over wie ik niet eerder schreef omdat het destijds te herkenbaar zou zijn voor mijn omgeving. Te specifiek. Vooral als ik ook zijn moeder in het verhaal had betrokken. Zonder de moeder van Ramon is het verhaal niet compleet. In die ene flits zie ik dat hij nog steeds zijn blik naar beneden richt. Hij ziet er nog even onbenaderbaar en in zichzelf gekeerd uit als toen. Een eenzame jongen. Hoezeer ik ook probeerde die leegte om hem heen te doorbreken, ik vond geen doorgang. Ramon had zijn moeder om met de wereld te communiceren. Zij stelde hem vrij van alle interactie en wierp zich op als zijn buikspreekpop. Ramon maakte daar dankbaar gebruik van. Een klein rukje aan een touwtje en hup daar stond zijn moeder op een onmogelijk tijdstip weer in de deuropening van het lokaal. Dwingende uitdrukking op haar gezicht, briefje in de hand. Heeft u even tijd? Het is belangrijk. Hij verveelt zich weer, zei ze dan verwijtend terwijl ze een voor een alle punten van zijn onvrede doornam. Dat extra rekenwerk daagt hem niet uit, die extra opdracht over de Egyptenaren interesseert hem niet. Hij kwam weer mopperend thuis. Maar hij heeft er nog niets van gemaakt, wierp ik tegen. Het rekenwerk ligt nog even maagdelijk in zijn kastje, van de opdracht over de Egyptenaren heeft hij nog amper iets uitgezocht. Nee, dat klopt, antwoordde ze, hij vindt het allemaal te makkelijk, dit werkt allemaal niet bij hem juf. En hoewel ik steeds genegen was om opnieuw extra werk voor Ramon te zoeken en ook de tijd nam om dit werk toe te lichten voerde hij nooit een spat uit. Een slim lui jongetje die zijn moeder de strijd liet voeren en zijn juf het werk liet doen terwijl hij achteroverleunend steeds alles van een vernietigend commentaar voorzag. Te makkelijk. Te saai. Teveel werk. Weg ermee. Ik kreeg daar op den duur genoeg van. Ok, zei ik op een goede dag, dan is het saai, dan is het makkelijk, dan is het teveel werk. Laten we er voor het gemak vanuit gaan dat hij gelijk heeft maar denkt u nou echt dat Ramon daar later ook steeds mee wegkomt? We moeten allemaal weleens saaie, domme en makkelijke dingen doen. U bent zijn juf, sprak ze me bestraffend toe, niet zijn werkgever. Ramon krijgt namelijk later geen werkgever, hij wordt er een. Ik weet nog dat ik knikte. Het drong plotseling tot me door. Natuurlijk wordt Ramon een werkgever. Hij oefent immers al zijn hele leven op zijn moeder en leerkrachten.