In de Volkskrant valt mijn oog op een kop boven een artikel over Tom Dumoulin. Ik zat mislukt op de fiets, staat er. Ik herken zijn verzuchting. Ik zit ook vaak mislukt op de fiets. Alleen probeer ik geen letterlijke bergtoppen te bedwingen maar overdenk ik op weg naar huis mijn jammerlijk falen na een dag onderwijs. O jee, vergeten het ziekteverzuim te registreren denk ik dan en Kasey was opnieuw veel te laat op school, ook vergeten in te vullen. Gelukkig heb ik bij de rekenles wel heel nauwkeurig het doel van de les meegedeeld stel ik mezelf gerust. Al was het bij de taalles wel weer heel erg op het randje zo aan het eind van de uitleg. Het klonk ook wel wat raar zo tussen twee voorbeeld zinnen in. Maar goed, het is meegedeeld. Beter iets dan niets. En bij wereldoriëntatie? Heb ik überhaupt wel iets meegedeeld over wat daar nu allemaal de bedoeling van was? Eh…nee. Gewoon aan de orde gesteld omdat dit onderwerp nu eenmaal aan de beurt was. Slordig hoor. En de evaluatie dan. Van rekenen deugt het, taal ook. Maar spelling…oef vergeten. En nu ik er zo over nadenk…zat er eigenlijk wel een coöperatief element in mijn les over het woord t ee n? Nee, ik heb daar zeker een uur eenzijdig tegen die arme stumperds aan zitten kwaken. Oef. Niet best. Maar daar staat tegenover dat ik in tegenstelling tot gisteren alle observaties over het al dan niet begrijpen van de leerstof in de klassenmap heb gezet. Al is het maar de vraag of iemand dat geklieder kan ontcijferen. Maar goed het staat er. En hoe zit het dan met het tempo, denk ik. Van schrik vergeet ik terug te schakelen zodat de heuvel die ik op moet onneembaar is en ik bijna tot stilstand kom. Nee met het tempo was het weer naadje niks. Ik weet dat pas sinds ik vorig jaar met een collega samen werkte die er een voorbeeldig tempo op na hield. Alle methoden waren aan het eind van het jaar helemaal uit. Dat was een novum voor mij. Ik haalde al die jaren maar zo’n 80 procent. Nu ik weer een klas voor mijzelf alleen heb, heb ik mij voorgenomen het tempo goed vol te houden. Maar nee hoor. De klad zit er nu al weer in. Teveel tekenopdrachten, danslessen, muzieklessen en voorleessessies. En dat buiten spelen aan het eind van de dag kan ook wel wat minder, bedenk ik mij. Och en dan ligt ook nog die opdracht van de intern begeleider om de onderwijsbehoeftes in kaart te brengen ergens op mijn bureau. Alhoewel…ligt het er nog wel? Enfin morgen weer een dag. Wie weet lukt het dan wel allemaal.
