dinsdag 4 september 2018

Column. Tijdverspilling.

Er zijn zaken waarvoor ik geen geduld meer heb. In sommige gevallen heb ik dat geduld ook nooit gehad. De Avondvierdaagse bijvoorbeeld. Ik druk daar al vier decennia met succes mijn snor voor. Ik begrijp niet wat het nut van deze activiteit is voor leerlingen. Voegt dat massale gesjok door bos en veld ook maar iets toe aan hun Bildung? In de jaren achter mij waren de stiltes soms oorverdovend als er nog een teamlid tekort kwam als assistent bij de limonade tafel of erger: als meeloper. Maar ik ga het halen… over een paar jaar sluit ik mijn loopbaan af zonder ook maar een avond te hebben geofferd aan deze activiteit. Voor het offeren van avonden heb ik ook steeds minder geduld. Mijn leeftijd is daar waarschijnlijk debet aan. Ik slaag er na een avond op school doorgebracht te hebben steeds minder in om ‘s morgens weer fris en opgewekt leerlingen te begroeten en leerstof toe te lichten, ik heb liters koffie nodig om me een beetje te focussen, dus als het woord disco valt tijdens een vergadering dan moet ik veel moeite doen om niet met mijn hoofd op tafel te bonken of met mijn schoen op tafel te slaan. De meeste kinderen, ouders en collega’s zien een gezellig feest en horen leuke muziek waar ik alleen maar over de grond slierende jongetjes zie, dreunende herrie hoor en mijn tijd voornamelijk doorbreng met het wegsturen van giechelende en opgewonden meisjes uit toiletten. Ook hier zie ik de  Bildung in geen velden of wegen een rol spelen maar als je 60 geweest bent klinkt  alles al snel als gezeur van een oud wijf dus bonkte ik tot dusver ik alleen in gedachten met mijn hoofd en houd ik mijn schoen aan. Andere zaken waarvoor ik beslist nog eens gepeperde rekeningen in ga sturen wegens verloren tijd en levensvreugde zijn: vergaderingen en scholingen die bestaan uit het vol kliederen van gele post-it briefjes, op commando een oerdomme vraag moeten stellen aan een collega terwijl ik zinloos doch coöperatief door een ruimte zwerf, het invullen van onderzoeksaanvragen van 20 pagina’s waarbij zo vaak hetzelfde wordt gevraagd dat ik op het laatst alleen nog maar zie hierboven opschrijf in een steeds agressiever wordend handschrift, het opstellen van tientallen evaluaties per jaar die verwijzen naar trendanalyses die verwijzen naar Cito uitslagen die verwijzen naar conclusies die ik ook al zelf getrokken had. Verloren tijd en levensvreugde. Ik sta het vanaf nu minder toe dan ooit. Tijd is nu precies waar ik niet meer in grossier. Per slot hoef ik niet meer bang te zijn dat men denkt dat ik een oud wijf ben. Ik ben dat inmiddels ook gewoon.