Omdat ook in deze contreien de roep om invallers vaak tevergeefs is en de griep van geen wijken
weet stap ik tijdelijk over van groep 5 naar groep 7-8. Het grootste deel van deze leerlingen is mij
welbekend en het kost niet veel moeite om de draad weer op te pakken. Al na een paar uur bedenk
ik me dat ik het gemist heb. Dat verbaast me wel want tot op heden had ik me dat niet gerealiseerd.
Ik was in de veronderstelling dat ik veel te lang in de bovenbouw had rondgehangen en genoot in
groep 5 van de onbevangenheid, het enthousiasme en het geknuffel. Maar kennelijk blijk ik toch iets
over het hoofd te hebben gezien want voor ik het weet berijd ik al mijn stokpaardjes van weleer en
zie ik kans in een paar dagen de oerknal, de relativiteitstheorie, de kwantummechanica, de op drift
geraakte continenten en de hele tweede Wereldoorlog er doorheen te jassen. Ik hang landkaarten
op, zoek schooltelevisie uitzendingen bij elkaar, geef uitgebreide onderzojek- en stelopdrachten. Per
slot is mijn aanwezigheid hier van tijdelijke aard dus houd ik de vaart erin. Dat geldt ook voor de
leerlingen. Tot mijn vreugde kennen ze ook nog veel liedjes die ik ze ooit aangeleerd heb en voor ik
het weet vraag ik mezelf af waarom ik hier nou perse weg wilde. Is dit immers niet waar ik hoor?
Waar ik moeiteloos de weg vind, van rekensom naar taalopdracht, van voorleesboek naar
tekenopdracht, en ook nog dit, en ook nog dat, waar niks te hoog gegrepen is en the sky the limit is.
Maar na een paar dagen weet ik het weer. Ik zie het voor mijn neus ontstaan. Na de pauze, bij
samenwerkingsopdrachten, op de mail als ik thuiskom, het is dat pre puberale gedoe waar ik destijds
even genoeg van had. Ze kunnen het niet helpen, het hoort bij opgroeien maar er zijn dagen dat het
al je energie opslorpt: denk je dat jou die nagellak staat, bitst Sarah tegen Jennifer. Ik geloof dus echt
niet dat je per ongeluk dezelfde jas als ik gekocht hebt, sneert Tessa tegen een huilend vriendinnetje.
Juf, ik mail u even de WhatsApp gesprekken van mijn dochter met een aantal klasgenootjes. Ik zou
graag zien dat u daar iets aan deed. Ja ik kom het u maar meteen even zeggen juf, ik hoor zojuist een
andere moeder op het schoolplein zeggen dat mijn dochter…Juf, Thomas schopt mij steeds. Hij
schopte mij ook juf! Ja, maar toen was het nog een grapje. Tikspelletjes die nooit meer stoppen want
niemand wil de laatste zijn. Hiklachjes die niet meer overgaan. Jarenlang kon ik er uitstekend mee overweg. Tot het op was.
weet stap ik tijdelijk over van groep 5 naar groep 7-8. Het grootste deel van deze leerlingen is mij
welbekend en het kost niet veel moeite om de draad weer op te pakken. Al na een paar uur bedenk
ik me dat ik het gemist heb. Dat verbaast me wel want tot op heden had ik me dat niet gerealiseerd.
Ik was in de veronderstelling dat ik veel te lang in de bovenbouw had rondgehangen en genoot in
groep 5 van de onbevangenheid, het enthousiasme en het geknuffel. Maar kennelijk blijk ik toch iets
over het hoofd te hebben gezien want voor ik het weet berijd ik al mijn stokpaardjes van weleer en
zie ik kans in een paar dagen de oerknal, de relativiteitstheorie, de kwantummechanica, de op drift
geraakte continenten en de hele tweede Wereldoorlog er doorheen te jassen. Ik hang landkaarten
op, zoek schooltelevisie uitzendingen bij elkaar, geef uitgebreide onderzojek- en stelopdrachten. Per
slot is mijn aanwezigheid hier van tijdelijke aard dus houd ik de vaart erin. Dat geldt ook voor de
leerlingen. Tot mijn vreugde kennen ze ook nog veel liedjes die ik ze ooit aangeleerd heb en voor ik
het weet vraag ik mezelf af waarom ik hier nou perse weg wilde. Is dit immers niet waar ik hoor?
Waar ik moeiteloos de weg vind, van rekensom naar taalopdracht, van voorleesboek naar
tekenopdracht, en ook nog dit, en ook nog dat, waar niks te hoog gegrepen is en the sky the limit is.
Maar na een paar dagen weet ik het weer. Ik zie het voor mijn neus ontstaan. Na de pauze, bij
samenwerkingsopdrachten, op de mail als ik thuiskom, het is dat pre puberale gedoe waar ik destijds
even genoeg van had. Ze kunnen het niet helpen, het hoort bij opgroeien maar er zijn dagen dat het
al je energie opslorpt: denk je dat jou die nagellak staat, bitst Sarah tegen Jennifer. Ik geloof dus echt
niet dat je per ongeluk dezelfde jas als ik gekocht hebt, sneert Tessa tegen een huilend vriendinnetje.
Juf, ik mail u even de WhatsApp gesprekken van mijn dochter met een aantal klasgenootjes. Ik zou
graag zien dat u daar iets aan deed. Ja ik kom het u maar meteen even zeggen juf, ik hoor zojuist een
andere moeder op het schoolplein zeggen dat mijn dochter…Juf, Thomas schopt mij steeds. Hij
schopte mij ook juf! Ja, maar toen was het nog een grapje. Tikspelletjes die nooit meer stoppen want
niemand wil de laatste zijn. Hiklachjes die niet meer overgaan. Jarenlang kon ik er uitstekend mee overweg. Tot het op was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Een reactie plaatsen: