Column. Not Good.

Ik breng het deze zomervakantie niet op om nog ergens een minimale opbrengst  van te verhogen. Het is genoeg geweest. Ik wil niet meer beter, hoger, verder. Ik wil zitten, mijmeren, niks. Ik ben moe van al het gedoe om steeds beter te moeten worden en harder te moeten werken terwijl ik in werkelijkheid alleen maar ouder en vermoeider word. Om mij heen worden er echter nog steeds driftige pogingen gedaan om vaardigheidsscores te verbeteren.  Hoeveel kilometer hebben we gefietst vandaag, vraagt buurman één aan buurman twee op de camping waar ik ben neergestreken. Eens effe kijken, antwoordt deze, eh…45,1 kilometer! Vooral dat komma één , frappeert me. Zo Cito-esk. Aan de overkant komen vier wandelaars het terrein op. Zo, dat zijn toch even 30 kilometertjes in da pocket, stelt de voorste wandelaar trots vast, nu maar even een lekker biertje jongens! Ik zit allang aan dat lekkere biertje en laat Jack Reacher het vuile werk opknappen. Jack kan alles. Er is niets dat hij niet vermag. Overal waar de slechteriken  in de wereld de zaak naar hun lelijke hand willen zetten komt Jack Reacher zijn neus in hun zaken steken. Het is een geweldige bemoeial. Zo nu en dan controleer ik tijdens het lezen over Jack’s vaardigheden mijn twitterberichten. Ook daar worden  onophoudelijk opbrengsten verhoogd. A. meldt vrolijk dat ze al heel ver is met de voorbereidingen van het volgend schooljaar, B. schept op over flinke vorderingen in de tuin en C. verft er al dagen driftig op los. Hoofdschuddend leg ik mijn I-pad weg en laat Jack zeven voormalige rugbyspelers uitschakelen. Binnen de kortste keren liggen ze allemaal gekneveld in de gang. De buurmannen hebben inmiddels de kaart weer ter hand genomen om een route voor morgen uit te stippelen en de overburen lopen naar de accommodatie om hun bezwete kleren uit te wassen. Ik werp even een blik op Facebook  maar ook daar schieten vaardigheidsscores tot ver achter de komma omhoog. Facebookvriend  één wandelt door Wales en meldt  keurig alle afstanden. Facebookvriend twee laat de app Strava steeds heel precies aangeven waar hij nu weer allemaal naar toe gefietst is en Facebookvriend vier loopt in een snikheet Venetië. Pfff…wat een vermoeienissen.  Gauw terug naar Jack. Och jee…. hij  heeft een gebroken neus. Not good, mompelt hij, not good at all. Nee, ik maak me ook zorgen. Met een gebroken neus is het slecht boeven vangen en er is natuurlijk geen tijd om naar een dokter te gaan. Er is veel te veel om recht te zetten in de wereld.  Oh, gelukkig. Jack heeft er wat op gevonden. Hij zet zelf zijn neus recht. Natuurlijk. Dat kan Jack. Hij weet dat hij bij deze ingreep het bewustzijn zal verliezen maar wat moet dat moet. En krak…daar gaat zijn neus en Jack er achteraan. O jee, de hond, denk ik met schrik. De hond moet uit. Hè get. Wat een inspanning nou. Waarom moest ik zo nodig een jachthond en niet zo’n sloom buikschuivertje. Nou vooruit dan maar. En dan weer gauw terug om te kijken hoe het met Jack is. O gelukkig. Jack is weer bij zijn positieven en wandelt nu doodleuk een trappenhuis binnen waar zich 11 gewapende onverlaten hebben gepositioneerd. Elke verdieping schakelt hij er een uit. Persoonlijk vind ik 11 wat veel dus ik sla snel wat bladzijden om want ik wil wel weten hoe het zich op de elfde etage allemaal ontwikkelt. Daar duikelt plotseling een 12e schurk op –zelfs Jack schrikt hier van- maar gelukkig weet hij raad. En dan gebeurt het onmogelijke: Jack blijft met een los eindje zitten. Hij begrijpt niet alles en-dat-maakt –hem –niet-uit. Hij stapt vrolijk het verhaal uit. Kom terug Jack, mopper ik boos. Zo is de opbrengst van mijn inspanning niet optimaal. Not good Jack.. not good at all.