Column. Vrouwe Justitia

Is dit het hele verhaal, vraag ik aan de verontwaardigde leerlingen die voor me staan, ik bedoel…heb je niet iets overgeslagen over je eigen rol? Doorgaans weet ik daarna genoeg. Als er even geaarzeld wordt is het verhaal complexer, als er verbeten met het hoofd geschud wordt  is de kans groot dat de gebeurtenissen juist zijn beschreven. Al blijft het altijd oppassen. Er moet heel wat uit gerechercheerd worden in het leven van een schooljuf.  Vandaag zit ik in mijn rol als Vrouwe Justitia tegenover Jason. Ik heb hem meegenomen naar een kantoortje teneinde hem te (ver)horen over zijn rol in de zaak van de verdwenen voetbalplaatjes.  Deze plaatjes waren op wonderbaarlijke wijze vanuit de onbewaakte verzamelmap van Martijn verplaatst  naar de verzamelmap van Boris. Boris had desgevraagd verteld dat hij ze eerlijk met Jason had geruild. Vertel het maar jongen, zeg ik, terwijl ik mijn stem laat zakken.  Ze lagen zomaar onderin mijn tas, antwoordt  de verdachte. Dat is wel heel toevallig he, brom ik. Ja, knikt Jason, het is wel toevallig. En je dacht niet: laat ik eens uitzoeken van wie ze zijn, vervolg ik. Jason schudt zijn hoofd. Goed, zeg ik, dan stel ik de vraag anders: toen je die plaatjes uit de map van Martijn pakte ben je er meteen mee naar Boris gegaan, waarom eigenlijk? Jason tuint er met open ogen in. Ik wist dat hij ze nog niet had. Dus kon ik ruilen, antwoordt hij.  Ik laat een stilte vallen. Jason realiseert zich wat er zojuist gebeurd is en slaat zijn ogen neer. Sorry, piept hij, sorry hoor. Deze CSI- tactiek werkt helaas niet als ik probeer te achterhalen wat er toch aan de hand is bij de veenbrand die woedt tussen een aantal meisjes uit mijn klas en een aantal meisjes uit een andere groep.  De gebeurtenissen zijn op het schoolplein, bij de kapstokken en op de sociale media zo vaak herkauwd, aangevuld en omgedraaid dat iedereen wel ergens door beledigd is geraakt. Het probleem begint al met de vraag wie er nu eigenlijk bij betrokken zijn. Ja, Denise hoort er eigenlijk ook bij, roept de een,  en Tonia ook, roept een ander. Nee, niet Tonia. Tonia heeft niks gedaan! Susan wordt weer teruggestuurd, Serena opgehaald. Zijn we er nu allemaal, mopper ik, ik heb niet de hele dag de tijd. Ja ze zijn er allemaal. Ik laat iedereen stuk voor stuk vertellen wat er volgens hun gebeurd is. Althans, daar doe ik een poging toe. Maar er is geen  meisje dat het kan laten om te reageren. Oooo, helemaal niet waar, ooooo dat deed je zelf ook. De strijd is vooral zo onmogelijk omdat een aantal meisjes helemaal niet wil dat het stopt. Het is te leuk. Het geeft macht. Het schept een band om samen tegen andere meisjes op te trekken. Er is helaas ook veel meer aandacht voor het leed dat hunzelf is aangedaan dan voor het voor het leed dat de ander is aangedaan. Dat maakt het rechercheren  erg gecompliceerd.  Ja, ik had dat wel gezegd juf maar toen zei Sharon zelf ook dat ik er heel raar uitzag en dat is ook niet leuk! Bedoel je, interrumpeer ik, dat Serena had moeten zeggen dat jij er wel reuze leuk uit ziet terwijl jij haar even daarvoor verteld had dat ze er maar stom bij liep in die kleren? Verwacht je dat echt? Denise valt stil. Nee juf, maar het stond haar gewoon niet wat ze aan had. Dat mag ik toch wel zeggen. Nee, antwoord ik, dat mag je niet zeggen, behalve als je van de modepolitie bent.  De gemoederen bedaren wat. De angel lijkt er even uit. Tenminste dat denk ik. Diezelfde middag legt Sharon haar telefoon voor me neer. Kijk eens juf wat Serena nu weer schrijft.