Column. Maken.

Gezien de afnemende resultaten van de leerlingen op deze school zou ik alleen nog moeten lezen, spellen en rekenen. Tot ze een ons wegen en hun hoge D-scores in  lage C-scores veranderen of de lage C-scores met veel kunst en vliegwerk in hoge C-scores. Lezen, spellen, rekenen totdat deze in meerderheid op een vmbo-basis afstormende leerlingen misschien wel een hogere verwijzing in de wacht slepen. Een verwijzing naar een school waar ze vervolgens ongelukkig worden zodat ze alsnog terug keren naar een praktische opleiding teneinde een tevreden bestaan als monteur, schilder of medewerkester in de zorg te kunnen opbouwen. Rekenen, spellen, lezen, totdat ik zelf een ons weeg want door de veranderende leerling populatie en een verminderde instroom als gevolg van een dynamiek die je als school amper zelf in de hand hebt (het lot van veel openbare scholen in deze regio)zijn we gedwongen combinatieklassen te vormen. Zes directe instructies per dag aan leerlingen die leren moeilijk vinden en niet altijd even zelfstandig door kunnen werken als er geen aandacht aan ze besteed kan worden vergt veel van een leerkracht. Om maar niet te spreken over het leger strenge mee-kijkers dat de school binnenkomt alsof (of omdat) het aan de inspanning van leerkrachten ligt dat de populatie verandert en de resultaten kelderen. Maar goed…je doet nog wat meer, je probeert het over een andere boeg te gooien. Wellicht helpt dit of leidt dat tot betere resultaten. Je kijkt of er nog wat te winnen valt, wie weet…maar alleen maar lezen, spellen, rekenen?  Iedere mee-kijker die denkt dat dat zou moeten lukken omdat men over aannames en afvinklijsten beschikt  moet het maar eens komen doen met die leerlingen van mij. Daar komt bij dat ik geloof dat een school ten alle tijden een breed onderwijsaanbod moet bieden omdat  het leven uit meer dan een mooie carrière bestaat. Dus… het hoofd in de wind, de koers ferm tegen de stroom in: we gaan maken. Want zo heet dat tegenwoordig. Onder leiding van een leuk bedrijf dat zich in ‘maker education’ heeft gespecialiseerd  komen er hamers, beitels, boren, propellertjes, motortjes en batterijen de klas binnen. We gaan het afvalprobleem de wereld uit helpen. Zelf word ik altijd erg blij van maken. Er moeten hobbels worden genomen en er moet iets op jezelf veroverd worden. Een kind van tien dat zegt ‘ik kan dit niet’ brengt mij tot wanhoop. Bewaar die zin maar tot je tachtig bent. Maar de meeste leerlingen van mijn groep hoeven helemaal niet lang na te denken als ze de opdracht krijgen. De invallen en ideeën buitelen in de dagen voordat we gaan beginnen over elkaar heen, sommige hebben er zelfs een deel van de nacht over na liggen denken en komen met rode koontjes de klas binnen. Is het zover? Ja het is zover. En zo komt het dat ik samen met Joran, die nooit een tel stil kan zitten, heel rustig en heel voorzichtig de kleine schroefjes van een propeller bevestig, dat ik met Maartje en Sanne -die meestal een dagtaak hebben in het met elkaar overhoop liggen- eendrachtig  de mogelijkheden doorneem om hun afvalwagen niet alleen achteruit maar ook vooruit te laten rijden. Alleen Marcel,  plus-leerling met louter A-scores, is narrig. Hij weet niet wat hij moet doen. Als ik hem ten langen leste maar laat verven, ziet hij kans om uitgerekend op het stukje van de tafel waar geen onderlegger ligt de boel vol te kliederen. De rollen zijn omgedraaid voor Marcel. Eveneens een prachtige leerschool. Als ik om me heen kijk zie ik een betrokkenheid van bijna honderd procent. Dat haal ik nooit met lezen, spellen, rekenen.