Column. Ja Maar

Ze zijn leuk, de leerlingen van mijn groep 6 en 7, stuk voor stuk. Behalve als ze niet leuk zijn. En ‘niet leuk’ zijn ze vooral als groep. Er valt nog een wereld te winnen aan saamhorigheid, verantwoordelijkheid en samenwerking. Dat is niet erg. Ik moet toch nog wat te doen hebben nu ik het aantal dienstjaren bereikt heb waarop het inhoudelijke deel van dit vak gesneden koek voor me is. Het is soms wel ergerlijk: Juuff…ik ben mijn boek kwijt. Ik kan mijn pen niet vinden. Ik heb geen liniaal gekregen. Ik wist niet dat ik die som ook nog moest maken. Dat had je niet gezegd juf. Dat heb ik niet gehoord juf. Het is een hele klus om een rekenles op deze wijze ordelijk te laten verlopen. Ik laat het dan ook vermaningen regenen: heb ik gezegd dat je samen mag werken? Gisteren mocht het anders wel juf. Waar is je uitrekenblaadje? Ik maak dit uit mijn hoofd juf. Waarom ben je bij Bart gaan zitten? Mag dat niet dan? Ook in sociaal opzicht is er veel onrust. Het zijn vooral hun antwoorden die me verontrusten: waarom doe je dat? Anna doet het ook. Waarom zeg je zoiets lelijks? Mascha zegt het ook. Is het waar dat je Sean geschopt hebt? Hij schopte zelf. Sia, ik hoor net dat Sara verdrietig is omdat je gezegd zou hebben dat ze rare schoenen aan heeft. Klopt dat? Ach, het was maar een grap juf. Ik word pinnig van dit soort reacties en ongemakkelijk. Kom maar weer de klas in Sjoerd, je bent al drie keer achter je computer weggelopen. Ja maar.. Waarom sta je achter me, je kunt toch je rode stip op tafel leggen als je wil dat ik kom? Ja maar.. En vrijwel nooit volgt er een antwoord dat voldoet. Een antwoord waarvan ik denk, o ja dat had ik even niet gezien. Het is onrust, impulsiviteit en in een enkel geval onwil. Er is een lange weg te gaan met dit stel en die weg bewandel ik niet altijd even opgewekt en geduldig. Waarom heb je deze taak niet afgemaakt? Moest dat dan? Ik denk dat ik dat drie keer gezegd, het kan ook vier keer zijn. O, wist ik niet. Juf, ze wilden mij in de pauze steeds maar naar Armin sleuren. Ze zeiden dat ik op hem ben. Ik vond dat heel vervelend. Verbaasd schud ik mijn hoofd. Ik stond op het plein Sharon. Ik heb het gezien. Je vond het heel erg leuk. Ja juf maar nu niet meer. Heb je ze dat verteld Sharon? Nee, dat niet juf. Met deze groep is het soms simpelweg teveel gevraagd om het groepsproces te sturen. Er is teveel gedoe met teveel leerlingen. Juf, Jasmijne doet irritant. Ze kijkt steeds achterom. Klopt dat Jasmijne? Ja, maar dat doet zij ook wel eens. Waarom zitten jullie zo te hakketakken in dit groepje? Wat is hakketakken? Dat gemopper, die flauwe soms kwetsende grappen die jullie vandaag steeds maken. Wat is kwetsen? Elkaar pijn doen. O maar dat doen zij ook hoor. Vanwege mijn vele interventies, drieste maatregelen en niet zachtzinnige sancties zag ik een beetje op tegen de kennismakingsgesprekken met hun ouders. Er kwam echter geen onvertogen woord. Ook over de band met mijn leerlingen was ik bepaald niet tevreden de eerste weken na de vakantie. Op een dag zak ik om kwart over drie vermoeid achter mijn bureau. Ik ben uitgeteld. Er blijft echter een aantal leerlingen achter. Ga eens naar huis, zucht ik. Juf, we wilden even zeggen dat we het heeeel errug leuk vinden bij jou. Ik kijk verbijsterd op. Dat kan niet, antwoord ik naar waarheid. Ze knikken enthousiast. Echt waar hoor juf.