Huilen

Juf! Zonder op te kijken weet ik dat het mis is. Het is hoorbaar in de stem van Jasper. Een klein beetje weliswaar maar net genoeg om te horen dat Jasper een manhaftige poging doet om zijn emoties in bedwang te houden. Hij wil niet huilen. Onder geen beding. Ik draai me naar hem toe. Zeg het maar. Ze doen dat spel weer juf, hakkelt hij, en ik ben steeds de pineut. U heeft dit spel verboden dus ik doe niks terug maar nu tikken ze me de hele tijd. Ik kijk naar zijn groepsgenootjes. Er speelt iets rond hun lippen. Er is op gezette tijden niks zo leuk als Jasper een beetje jennen. Hij reageert namelijk altijd. Zelfs als hij probeert niet te reageren. Ik zie het vaak aan de ingespannen wijze waarop hij schrijft. Alsof hij een mantra herhaalt: niet opkijken, dan gaat het misschien over. Niet opkijken dan....maar hij kijkt toch op. Om vervolgens te constateren dat het waar is. Ze hebben hem opnieuw in het vizier. Hij weet dat het beter is om het te verdragen dan om het mij te melden maar hij houdt het niet vol. Hij kan er gewoon niet tegen. Het raakt hem diep. Zou ik willen zorgen dat het stopt? En ja daar zorg ik dan voor. In de pauze neem ik de daders monsterend op. Waarom toch, zucht ik terwijl ik mijn armen wanhopig ophef. Hij is jullie vriend. Jullie kunnen het doorgaans prima vinden met elkaar en dan ineens veranderen jullie in van die geniepige pestkopjes. Leg dat eens uit! We plagen elkaar allemaal wel eens, antwoordt Thomas, alleen Jasper kan er niet tegen. En hij reageert gewoon altijd, vult Derek aan, dat vinden we dan leuk. Is het dat ook, vraag ik, is het echt leuk? Nee, nu niet meer,antwoordt Thomas, als ik erover nadenk is het helemaal niet leuk. Maar het gaat soms gewoon vanzelf juf, dan meen ik het helemaal niet zo en dan reageert hij zo overdreven en dan ga ik maar gewoon door. Jasper is overgevoelig, zeg ik, hij is heel serieus en heel gevoelig. Zijn vrienden knikken. Je zou dat ook gewoon kunnen accepteren en er rekening mee kunnen houden. Ze kijken elkaar aan. Dat is waar, dat is goed, dat gaan ze proberen.. Het gaat inderdaad een poosje goed en dan ineens....juf! Daar staat Jasper weer. Onmachtig, huilerig, in de war. Op een dag houd ik niet zijn vrienden maar hem in de pauze binnen. We moeten eens praten. Dat is goed. Jasper kijkt me benauwd aan. Ik vind het vervelend voor je dat je je zo voelt, zeg ik. Om die reden probeer ik je ook steeds te helpen. Jasper knikt om het hardst. Maar daar stopt het niet door. Jasper schudt zijn hoofd hevig heen en weer. Ik weet het. Ik weet het, zegt hij, ik moet het zelf doen maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Het valt ook niet mee om er wat tegen te doen, zeg ik, op jouw leeftijd kunnen jongetjes heel vervelend doen tegen elkaar. Dat stopt wel een keer maar daar heb je nu niets aan. Je moet maar gewoon eens wat proberen. Kijk maar eens wat werkt. Schreeuw ze bij je weg, stampvoet, duw desnoods. Ik neem je niets kwalijk. En als het echt niet lukt kom je maar weer bij mij. Jasper knikt. Drie dagen later wordt de les plotseling onderbroken door een luide krijs. En nou houden jullie op! We kijken allemaal verschrikt op. Jasper is rood, rood en boos. Tim en Thomas kijken verbaasd en verschrikt in zijn richting. Goed zo, zeg ik waarderend tegen Jasper. Neem ze te grazen, pak ze aan! Jasper buigt zich weer over zijn werk. Hij lijkt opgelucht.