Column.Vechtscheiding.

Het is van alle tijden. Twintig jaar geleden overkwam het me ook al. Ik herinner me het uitgestreken gezicht van Lindsey nog goed. Het is haar gelukt om haar moeder halsoverkop de klas binnen te laten stormen met een verwijt omtrent het een of ander. Ik ben de eerste tien minuten bezig om te achterhalen waar al deze verwijten in hemelsnaam over gaan en heb vervolgens tien minuten nodig om te herstellen van de brutaliteit waarmee Lindsey alle feiten verdraaid heeft. Ik kan me alleen nog maar verdedigen en aan zoiets heb ik altijd erg de pest dus het gesprek verloopt in een gespannen sfeer terwijl we onderwijl gade geslagen worden door een kind van tien dat heel tevreden lijkt met de ontwikkelingen. Deze situatie herhaalt zich dat jaar nog zo’n twee keer. Ik zie het nooit aankomen en begrijp ook niet waar die enorme gebetenheid van moeder en de beweegredenen van Lindsey vandaan komen. Totdat moeder mij op een dag vraagt of ze me even spreken kan en ietwat bedremmeld vertelt dat ze in een enorm lastige scheiding verwikkeld is en dat het tot haar doorgedrongen is dat Lindsey op deze wijze aandacht vraagt en het helaas ook gekregen heeft. Ze biedt haar excuus aan. Tien jaar later ontspoort een tienminutengesprek met de vader van Aris op dezelfde wijze. Een plotselinge aanval, een levensgroot verwijt. Ik kijk verbaasd naar de vrouw naast hem. Ik ken haar in tegenstelling tot vader goed. We hebben veel contact gehad over de wat moeizame positie van hun zoon in de klas en er is veel ondernomen om het pestgedrag van een klasgenoot richting Aris te stoppen. Dat is gelukt. De vader verwijt mij dat dit gepest überhaupt heeft kunnen gebeuren. Een school moet ten alle tijden veilig zijn, dondert hij. Dit had zijn zoon nooit mogen overkomen! Hij slaat met zijn hand op tafel, kijkt de moeder van Aris en mij nog eens woedend aan en beent het lokaal uit. Op weg naar de jonge vrouw waarvoor hij zijn vrouw en kinderen onlangs van het een op het andere moment heeft verlaten. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Een paar jaar later zit Alona in mijn klas. Aan het begin van het jaar lijkt er niets aan de hand te zijn. Het is een vrolijk onbekommerd meisje met veel vriendinnen maar langzaam maar zeker sluipt er iets sombers in haar. Ze gaat er vermoeid uitzien, huilt regelmatig als ze iets niet snapt en maakt regelmatig zomaar ruzie met haar vriendinnen. Moeder komt op school. Ze is ook bezorgd. Is ze wel gezond, vraagt ze me, zit ze wel lekker in haar vel? De dokter wordt geconsulteerd. Het ziekenhuis doet onderzoek. Op school wordt haar werk aangepast en wordt er extra hulp ingezet. Kortom: de juf en de vriendinnen van Alona tobben wat af met haar. Aan het eind van het schooljaar is er geen duidelijke vooruitgang en ook geen duidelijke verklaring voor de verandering in het karakter van Alona. Na de zomervakantie blijkt dat haar ouders uit elkaar zijn gegaan. Huwelijksproblemen….ze komen op de een of andere vervormde wijze vaak op het bordje van leerkrachten terecht. De tijd die verloren gaat met het zoeken in de verkeerde hoek en het aanbieden van de verkeerde hulp is groot en gaat ten koste van wat deze kinderen echt nodig hebben: aandacht, begrip, een schouder om op uit te huilen. Het zou zoveel eerlijker zijn als ouders die uit elkaar gaan bij je komen en zeggen: al het brutale gedrag, al die plotselinge leerproblemen, lichamelijke kwalen en andere aandachttrekkerij dat nu zomaar uit het niets lijkt voort te komen …het is mijn schuld, het is onze schuld. Wij zijn verantwoordelijk en het spijt ons. Vooral voor onze kinderen maar ook een beetje voor jullie.