zaterdag 25 oktober 2014

Aanpassen.

De meisjes in de groep 6/7 zijn veruit in de minderheid. Het is een echte mannenwereld in deze klas. Een wereld vol voetbal, geintjes zonder gein en driftig geuite gelegenheidsstandpunten. Vooral in groep 7 is er amper ruimte voor meisjes en meisjesdingen. Ze zijn er maar met zijn vieren. Toch zoeken ze maar zelden steun bij elkaar en hebben ze elk een andere manier gevonden om zichzelf overeind te houden. Michelle gaat daar het verst in. Haar identificatie met de jongens is groot. Ze voetbalt met ze mee, heeft zich gespecialiseerd in geintjes zonder gein en kan enorme woedeaanvallen krijgen als haar overkomt wat ze het liefst een ander laat overkomen. De meeste jongens nemen dan ook in de omgang met haar enige omzichtigheid in acht. Ze vrezen haar. Stephanie daarentegen doet net alsof ze niets opmerkt in de omgang met haar mannelijke klasgenoten. Schreeuwde daar iemand tegen haar? Mwah. Gaf iemand haar daar net de schuld? Schiet toch op man. Stephanie heeft drie oudere zusters en valt nergens meer van om. Laat toch zitten allemaal. Doe niet zo vermoeiend. Ze haalt doorlopend haar schouders op over de wereld. Helaas val ik daar ook onder maar dat is een ander verhaal. Marianne heeft de beste positie ingenomen: zij gaat haar eigen gang. Ze lacht lief, werkt aandachtig, loopt omzichtig om elke kluwen drukke knaapjes heen en tekent, leest en droomt zich door de dag. Het meest beklagenswaardig is Aisha. Ze heeft een behaagzuchtige aard. Maar voetballen kan ze niet, de geintjes zonder gein kwetsen haar tot tranen toe en ze wordt nooit kwaad, al dansen ze allemaal op haar ziel. Laatst zag ik haar met haar handtas om op veel te hoge hakken over het voetbalveld strompelen in een uiterste poging toch deel uit te maken van deze groep. Nee, dan de meisjes van groep 6. Ze zijn weliswaar niet zo in de minderheid als de meisjes van groep 7 maar ook hier kunnen ze niet tegen de aanwezige knaapjes op. Deze meisjes hebben een heel ander antwoord gevonden: zij koesteren zich in hun onopvallendheid. Ze fluisteren, schuiven briefjes door, wisselen betekenisvolle blikken uit en kijken steeds wat schielijk in mijn richting om controleren of ik niet kijk. Maar ik kijk natuurlijk wel want ik word tureluurs van dat stiekeme gedrag. Alle meisjes vinden het reuze vervelend als ze door mij betrapt worden. Ze kijken schuldig, mompelen excuses, haasten zich om snel hun werkzaamheden te hervatten. Behalve Gina. Gina weerstaat mijn blik of erger: ze gaat gewoon door met fluisteren. Ze ziet me kennelijk als een lastige vlieg die haar komt storen bij haar noodzakelijke werkzaamheden om de macht in deze meidengroep te consolideren. In het begin drongen deze brutaliteiten nog niet zo tot me door. Per slot zaten er allemaal driftige mannetjes in de weg en moet er zo nu en dan toch ook echt nog wel lesgegeven worden maar op een dag is de weg vrij en begeef ik mij in haar richting. Langzaam en dreigend. Gina praat gewoon door terwijl ik zie dat ze me vanuit een ooghoek toch echt aan ziet komen. De meisjes in haar omgeving kijken snel in mijn richting. Gina niet. Nu ze echter geen publiek meer heeft draait ze zich met een vermoeid gebaar naar me toe. Is er wat of zo? De klas houdt de adem in. Juf nadert Queenbee. Queenbee weerstaat juf. Spannend! De queenbee knippert niet eens met haar ogen. Zo, jij durft, zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla. Er valt een stilte. Een lange stilte. Dan knippert ze en draait haar blik weg. Dit, zeg ik terwijl ik zorg dat ze me weer aankijkt, was helemaal nergens voor nodig. Nina schudt haar hoofd. Sorry, mompelt ze. De rest van de dag is ze druk bezig de schade te herstellen.