Circus

De ‘war on teachers’ woedt in de Verenigde Staten onverminderd voort. Het hijgerig verzamelen van zoveel mogelijk data vergiftigt het onderwijsklimaat nu al zeven jaar op rij. En het wordt erger. De een na de andere ‘public’ school wordt gesloten, steeds meer kinderen worden met bussen naar scholen vervoerd die op hun beurt ook weer elk moment gesloten kunnen worden. Een testresultaat dat een half procentje onder de norm uitkomt kan al voldoende reden zijn om een goed functionerende directeur te vervangen. Rücksichtsloos, in naam van de vooruitgang, het bedrijfsleven en de toekomst. Een onderwijs CEO uit Indiana vertelt: dit {schoolgebouw} is een bedrijf. Mensen verdienen hier hun inkomen. Als die mensen het goed doen moeten ze meer zaken krijgen, als ze het slecht doen moeten ze eruit! We moeten beter en beter worden. Daarom moeten we testen en testen, dit is de juiste weg! Vooral die juiste weg zegt veel over het welhaast sektarische denken dat in de VS in het onderwijs heeft postgevat. Deze destructieve mix van nieuwe zakelijkheid en vermeend idealisme knakt de een na de andere collega aan de andere kant van de oceaan. Op ‘Teachers Appreciation Day’ schrijft Angie Sullivan: ik huil. Ik huil omdat mijn beroep kapot gemaakt is en dat er niets van waarde voor kinderen voor in de plaats komt. Ik weet niet wanneer de heksenjacht op de slechte leerkracht is begonnen maar ik weet wel dat het een kwelling is geworden voor iedereen. Ook weet ik niet waarom het een sport geworden is om lesgevende vrouwen zo diep te kwetsen en waar de overtuiging vandaan komt dat testen hetzelfde zou zijn als lesgeven. Zou er misschien eens iemand iets kunnen vragen aan de leerkrachten zelf? Aan de vakbonden? Laten de besturen voor de verandering eens leiders met een onderwijskundige achtergrond inhuren in plaats van zakenmensen met een hekel aan vakbonden. Mark Naison, professor aan de Fordham universiteit is grimmiger: I will not forget or forgive those who destroy what i love, schrijft hij. De vrijheid die Naison decennia terug ervoer in zijn lespraktijk is totaal verloren gegaan. Wat er voor in de plaats is gekomen is zijn ‘outcome assessments’ en ‘scripted learning’, uitgevoerd door laagbetaalde docenten zonder baangarantie. ‘Creative teaching is impossible in most American public schools’, besluit hij moedeloos. Op het blog van Diane Ravitch, waar ik al deze informatie gevonden heb, klinkt de een na de andere hartenkreet op. Assessing ourselves to death! Save this profession before it is too late! Do I work for students or data? You must not internalize the blame. Now is the time for non-cooperation. Will my school die? Testing frenzy continues unabated. I hate what is happening to our schools. We cannot measure what we treasure. Het meest idiote verhaal over de testgekte komt van de hand van een ouder die vertelt dat haar zoon in het ziekenhuis klaar lag om geopereerd te worden aan zijn hoofd toen er een leerkracht, die in dienst was van het ziekenhuis, op bezoek kwam met formulieren in haar hand. Het was tijd voor zijn volgende test, meldde ze opgewekt. Het kan dan ook niet anders of leerkrachten verlaten en masse het onderwijs. Ook als dat betekent dat ze geen inkomen meer hebben. Een onderwijzeres schrijft: ik heb besloten het onderwijs te verlaten. Ik heb altijd graag lesgegeven maar het is voorbij. De enorme hoeveelheid papierwerk, het gebrek aan steun en financiële middelen van zowel het bestuur als van de regering wordt elk jaar groter. Maybe i will go back to the classroom one day, but for now i sorely need a break from the circus education has become. Gelukkig zijn er ook krachten die de testmachinerie kunnen stoppen. De Angry Moms of Texas slaagden erin. Diane Ravitch hoopt op veel Angry Moms. Yes you can, roept ze strijdvaardig.