Schuchter

De leerlingen in deze klas houden elkaar goed in de gaten. Er ontsnapt niet veel aan hun waarneming. De ochtend is nog maar net begonnen of daar gaan de eerste vingers al de lucht in. Juf, waar is Richard? Juf, Sharon is er nog niet! Alleen de afwezigheid van Michelle kan lang onopgemerkt blijven. Negen uur, kwart over negen, o gut, weet iemand iets over Michelle? Verschrikt springen er een aantal kinderen op. Zal ik het even vragen beneden? Zal ik de telefoon even halen? Michelle appelleert aan ons schuldgevoel. Althans aan dat van het vrouwelijke deel van de groep. Michelle is namelijk nagenoeg onzichtbaar. Zelf lijkt ze dat niet erg te vinden. Ze kan zichzelf goed aansturen. Ook als ze niets van de lesstof begrijpt werkt ze ingespannen en geconcentreerd. 20 fout juf. Och jee, meisje toch, waarom kwam je het niet even vragen? Ze haalt haar schouders op. Ik wist niet dat ik het moeilijk vond. Michelle geeft niets om de laatste mode, niets om het bezit van een telefoon, niets om sociale media. Daardoor mist ze alle aansluiting met de andere meisjes. Een groot deel van alle informatie-uitwisseling vindt tegenwoordig plaats in Whattsapp. Het maakt niet meer uit hoezeer je je als leerkracht tegen ongewenste groepsvorming verzet, op Whattsapp gaan ze geheel hun eigen gang. Ik heb al menig conflict moeten beslechten dat in cyberspace is begonnen. Michelle weet daar niets van. Het lijkt haar niet te deren. Ook bij het voorbereiden van de Sterrenparade, de juffendag en de kijkavond doet ze consequent nergens aan mee. We komen nog een meisje tekort, wil jij meespelen Michelle? Nee! Het antwoord klinkt hard en duidelijk. Uiteindelijk is Rutger bereid om een pruik op te zetten en de vacante rol voor zijn rekening te nemen. Michelle werkt ondertussen aan haar spreekbeurt. Ze kijkt niet op of om en gaat haar eigen onnavolgbare gang. Het is dan ook altijd een verrassing als er plotseling een eind komt aan al dit schuchtere gedrag. Meestal is het Nadia die me komt waarschuwen. Zij werkt met Michelle op hetzelfde niveau met rekenen en ziet dus als eerste dat het mis is. Juf, ze huilt! Wie? Michelle! Michelle, waarom dat dan? Weet ik niet. Nadia sloft bozig weg. Ik loop naar Michelle. Ze snikt onbedaarlijk en - vreemd genoeg- onhoorbaar. Ook dit kan ze kennelijk stilletjes. Wat is er? Niks, klinkt het gesmoord. Ze huilt dus maar zo wat, concludeert Richard grinnikend. Ze had er gewoon eens zin in, vult Mick aan. Houd daar eens mee op, gebaar ik. Er schieten wat dames toe die de arm om haar heen leggen en haar over de rug beginnen te aaien. Wat is er dan Michelle, klinkt het lief. Ga eens zitten, zeg ik, we gaan pas troosten als we weten wat er is. De lippen van Nadia hebben zich ondertussen tot een smal streepje gevormd. Je weet dus toch wel wat er aan de hand is, zeg ik. Nadia schudt haar hoofd. Nee, echt niet maar ik denk dat ik het wel weer gedaan zal hebben. Het is altijd mijn schuld. Ik kijk Nadia verbaasd aan. Ik heb je nog nooit de schuld ergens van gegeven. Nee, u niet, antwoordt Nadia, Michelle! Het hoofd van Michelle schiet met een ruk omhoog. Je speelt altijd de baas over me, roept ze boos. We moeten altijd jouw zin doen! Ja, natuurlijk speel ik de baas, snibt Nadia, je zegt altijd dat ik het maar moet zeggen. Nou je doet die sommen in vervolg maar mooi alleen! De rest van de ochtend staart Michelle met lege ogen naar haar werk. Na verloop van tijd kan Nadia het niet langer aanzien. Luid zuchtend staat ze op. Zal ik je maar weer helpen dan? Ja graag, klinkt het zachtjes.