Project.

Jacco heeft zijn jas al in de hand. Juf, de onderdelen voor mijn piramide zijn weg, ik ga weer even naar de Decamarkt dozen halen! Dat meen je niet, zucht ik wanhopig, dat is nu al de tweede keer dat alles weg is. Jacco kijkt mij verontwaardigd aan. Ja, daar kan ik toch niets aan doen! O, jawel, zeg ik beslist, je had al die uitgezaagde driehoeken best in je kastje kunnen bewaren. Zo groot waren ze niet. Hij trekt een pruilmondje. Ja maar ik heb nu niets. Dit is de laatste keer Jacco! Goed juf. Jacco racet er vandoor. De trap af, de voordeur door, het veld over. Ik ben ervan overtuigd dat hij het erom doet. Dozen halen is het enige deel van het project over het oude Egypte dat hij kan overzien. Ook Tim, Okan en Danielle hebben moeite om op gang te komen. Ze hebben hun laptoppen naast elkaar opgesteld. Ik zie er alleen de achterkanten van. Zo’n opstelling maakt me altijd achterdochtig. Vooral om dat er steeds hetzelfde gebeurt als ik hun kant op loop: met hun rechter wijsvinger klikken ze razendsnel op de muis terwijl ze hun hoofden simultaan op hun linker elleboog laten zakken ten teken van het feit dat het allemaal niet mee valt. Het is moeilijk juf, erg moeilijk! Zo, zeg ik als het me te gortig wordt, jullie hebben nu tijd genoeg gehad, laat maar zien welke goden jullie gaan naschilderen. Tim wijst op een portret van Anubis. En jij, vraag ik aan Okan. Eh…ik doe Hathor wel. En Danielle? Ik doe niet meer mee, klinkt het boos, ik moet steeds maar Isis van ze doen maar ik wil Anubis ook! Als ik over vijf minuten terug kom hebben jullie de taken verdeeld, zeg ik beslist. In de kleine gymzaal spelen een vijftal meisjes en een jongen een toneelstuk over Caesar en Cleopatra. Ze zien er prachtig uit. Witte kleding, zwarte pruiken, sandalen. De gemoederen zijn echter verhit. Sanne zit met haar armen over elkaar als ik binnen kom. Het verhaal verandert steeds, zegt ze narrig tegen mij, ik kan het zo niet spelen! Anna kijkt haar kwaad aan. Je hebt gewoon niet goed geluisterd toen het verhaal uitgelegd werd! Dat komt omdat je steeds de baas speelt, ik hoef toch niet altijd maar naar jou te luisteren, antwoordt Sanne verontwaardigd. Wel als je wilt weten waar het verhaal over gaat, snibt Quincy. Ik probeer de ruzie te sussen. Laat maar eens zien wat jullie al hebben. Halverwege de voorstelling trekt Thomas aan mijn mouw. Ik moet zo iets doen wat ik heel raar vind juf, fluistert hij. Ik ben benieuwd jongen, antwoord ik. Aarzelend loopt hij het toneelspel in. Ah, daar hebben we Ceasar, roept Cleopatra verrukt. Thomas draait zich om. Hij heft zijn handen omhoog. Ik vind het dus heel raar maar…Speel maar door, gebaar ik. Caesar neemt Cleopatra houterig in zijn armen en drukt een halfbakken zoen op haar hoofd. Daarna kijkt hij mij ongelukkig aan. Ik denk dat het heel goed word, grinnik ik terwijl ik op weg ga naar het handenarbeidlokaal. Daar wordt de Nijldelta nagebouwd. De piramides zijn van suikerklontjes die zorgvuldig met zandkorreltjes worden beplakt, de Nijl wordt geconstrueerd van een halve Pvc-buis en de woestijn er omheen is enorm. De halve kleuterzandbak is het lokaal binnen gesleept. Misschien moeten jullie je daar in beperken, zeg ik terwijl ik een bezem pak. Dat weten we juf, moppert Jorrit, maar het enige dat Richard wil doen is zand halen. Inmiddels is Jacco terug gekeerd met wel vier bananendozen. Ja juf, ik dacht ik neem maar voldoende dozen mee dit keer, straks is mijn werk weer weg. Achter mij stormt Danielle het lokaal in. Ik wil die stomme Isis niet doen hoor. Kan ik niet ergens anders aan meedoen?