zondag 25 maart 2012

Keurkorps

De beheerder van de vestiging van Mc Donalds reageert als een kruidenier uit de jaren vijftig. Of wij als de wiedeweerga onze auto elders willen parkeren. Met al die door stakers in beslag genomen parkeerplaatsen lopen zij deze dag wellicht klanten mis. Even later zien de medewerkers van deze vestiging geen kans om mij en mijn stakende collega’s op tijd van koffie te voorzien. Machine te traag, drukte te groot, Gevolg: misgelopen klanten. Het is het enige smetje op een verder vlekkeloos verlopen dag. Vroeger was staken een prestatie. Je moest er uithoudings- en incasseringsvermogen voor hebben. Al die lange tochten door verlaten straten, de winderige stadions, de drassige grasvelden, het was bikkelen. Nu is het een ontspannen uitje. Een warme bus, een prachtig stadion, een aangenaam programma. Leve de vooruitgang. Op deze wijze wil ik elke week wel in een bus stappen. Ik ben een gehoorzaam vakbondslid. Ik vind dat mijn mening er altijd in hoge mate toe doet behalve als er opgeroepen wordt om te staken. Dan schakel ik onmiddellijk al mijn meningen gelijk aan die van de vakbond en laat mij in de hoedanigheid van ‘telvee’ verslepen. Mijn karakter is niet nobel genoeg om dit middel te schuwen en ik ook ben ik -in tegenstelling tot sommige anderen- nooit ‘te druk’ om niet te gaan. Druk zijn is een keuze. Dus roep mij op tot actie en ik meld mij per ommegaande met petje, sjaal en spandoek. Nu het staken in het huidige tijdsgewricht geen prestatie meer is -zelfs de besturen knepen in sommige gevallen een oogje toe- is het deel uit maken van een schoolteam dat wel degelijk. De monniken hebben tegenwoordig geen gelijke kappen meer. Er is ongelijkheid ontstaan in status en salaris tussen leerkrachten die exact hetzelfde opleidingsniveau hebben en dezelfde dagelijkse praktijk delen. Die ongelijkheid wordt veroorzaakt door het belonen van bepaalde coördinerende taken zoals ICT, IB e.a. Eerst werden de uitvoerders van deze taken vrij geroosterd, daarna werden zij beloond met een behoorlijk aantal taakuren, vervolgens werd er immuniteit bij afvloeiing verleend en sinds kort wordt men ook nog voor deze taak extra betaald: de lb-schaal deed zijn intrede. Vier keer beloond worden voor precies dezelfde taak, kom daar eens om bij een ander beroep. Ik vind het een hele prestatie van alle collega’s die niet tot dit keurkorps behoren dat ze hun lb-collega’s niet en masse over de reling kieperen. Vooral omdat het soms tot merkwaardige zaken leidt. Zo kun je als 60-jarige onderwijzeres met bijna veertig jaar ervaring nog rustig onvrijwillig afvloeien omdat al die jonkies met hun jeugdige elan tot dit speciale korps zijn toegetreden. En het keurkorps blijft natuurlijk zitten waar het zit want het zit daar goed. Nou gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik zelf ook gelijker dan mijn gelijken ben geworden. Ik wilde nadat de coördinerende taak die ik al een tijdje met plezier uitvoer, een lb-functie was geworden, deze klus niet kwijt. Ik wilde niet weer gedwongen worden om op oude wijze mijn taakuren bij elkaar te sprokkelen met kerstcommissies (vermoeiend), lopathons(vermoeiender) en avondvierdaagsen(dodelijk vermoeiend). Ik wilde op mijn oude dag ook niet opnieuw onderaan de afvloeiingslijst komen te staan en als men mij per se financieel wil belonen…nou vooruit ...dan moet dat maar. Maar in de kern van de zaak is het een vreemde situatie. Alleen al om die reden zat ik dinsdag 6 maart vooraan in de bus om een verdere voortschrijding van deze tweedeling,in de vorm van een prestatiebeloning, tegen te gaan. Ik dank al mijn la-collega’s voor hun geduld met mij en mijn fellow lb-ers, ik beloof dat ik echt niet boos zal worden als ik op een goede dag pardoes gejonast word. Ik heb het er per slot van rekening zelf naar gemaakt.